Minister
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Samorządy
miast
Znaleźliśmy
się w bezprecedensowej sytuacji epidemii, nieznanej od kilku
pokoleń. Walka z rozprzestrzenianiem się wirusa spowodowała szereg
decyzji, które – całkowicie bądź częściowo – pozbawiają
ogromną część społeczeństwa dochodu. Czeka nas drastyczne
pogorszenie warunków życia. Płacenie czynszów, rachunków,
wykupienie lekarstw i zwyczajne zapewnienie sobie pożywienia czy
środków higieny, stanie się niebawem luksusem niedostępnym kilku
milionom żyjących w Polsce osób.
Wobec
nadchodzącej katastrofy gospodarczej rząd deklaruje wielomiliardową
pomoc mającą uchronić od bankructwa przedsiębiorców. Tymczasem w
deklaracjach rządu nie słyszymy o żadnym programie pomocy dla
pracowników i pracownic sektora kultury. COVID-19 doprowadził do
sytuacji, gdy odwoływane są wystawy, koncerty i spektakle,
zamknięto całe instytucje, wstrzymano realizację wszelkich
projektów na najbliższe miesiące. Jak wielu obywateli tego kraju,
także przeważająca liczba twórców i twórczyń znalazła się w
dramatycznej sytuacji.
Wieloletnie
zaniedbania i oszczędności w sektorze publicznym doprowadziły do
tego, że to właśnie pracownice i pracownicy sektora kultury są
wyjątkowo dotknięci niskimi wynagrodzeniami i niestabilnymi
warunkami pracy. Artyści i artystki (nie tylko zresztą oni) pracują
bez stałych umów i bez zabezpieczeń socjalnych; bez stałego
dochodu, a często jedynie za obietnice prezentacji twórczości.
Taka jest rzeczywistość pracy w kulturze.
Podczas
gdy inne kraje przeznaczają na przetrwanie kultury miliony funtów
(160 milionów, Wielka Brytania) i miliardy euro (50 miliardów,
Niemcy), podkreślając przy tym rolę kultury dla przetrwania
ciężkich dni epidemii, polski rząd sprawę generalnie przemilcza.
Odmowa uwzględniania osób pracujących w sektorze kultury w
deklaracjach pomocowych rządu sprawia, że czujemy się zbędne.
Zygmunt Bauman nazywa takie grupy wyrzuconych na margines kapitalizmu
osób „ludźmi na przemiał”. Z bólem przytaczamy tu jego słowa.
Panie
Premierze, Panie Ministrze, Panie
i Panowie Prezydenci, nie
tylko sektor biznesowy potrzebuje pomocy. Demokratyczne społeczeństwo
potrzebuje unikalnego i różnorodnego krajobrazu kulturowego i
medialnego. Proszę sobie tylko wyobrazić przetrwanie aktualnej
kwarantanny bez filmów, muzyki, obrazów czy przedstawień. Dzisiaj
pracownice i pracownicy kultury, artystki i artyści nie są zbędni.
Nasza kreatywność i praca twórcza przyczynia się do
przezwyciężenia obecnego kryzysu. Bez nas jakakolwiek wizja
przyszłości staje się straszliwie przygnębiająca.
Dlatego
zwracamy do Pana Premiera o stworzenie Parasola Ratunkowego Dla
Sektora Kultury. Jako organizacja reprezentująca pracownice i
pracowników kultury apelujemy o stworzenie specjalnego funduszu na
miarę obecnych potrzeb, który by pozwolił także im przetrwać
obecny kryzys.
NASZE
POSTULATY:
1.
Apelujemy o stworzenie programu pozwalającego wypłacić wszystkim
znajdującym się w trudnej sytuacji twórcom wsparcie w formie
bezzwrotnego stypendium na okres minimum trzech miesięcy, z
możliwością przedłużenia do sześciu lub więcej, w zależności
od rozwoju sytuacji. Postulujemy, aby miesięczna kwota stypendium
wynosiła 80 proc. płacy minimalnej.
2.
Bezwzględne zapewnienie ubezpieczenia zdrowotnego każdej twórczyni
i twórcy, którzy nie posiadają ubezpieczenia. Jest to istotne
również z punktu widzenia zdrowia publicznego. Od lat trwają pracę
nad stworzeniem systemu umożliwiającego zabezpieczenie społeczne
twórców i twórczyń, wielu twórców i twórczyń jest
nieubezpieczonych, a w obecnej sytuacji epidemii w interesie nas
wszystkich jest, by nikt nie musiał się zastanawiać, czy ma prawo
iść do lekarza.
3.
Domagamy się zawieszenia zobowiązań czynszowych i innych opłat
wynikających z przepisów za pracownie plastyczne oraz za lokale
użytkowane jako pracownie twórcze, twórcom i twórczyniom
pracującym w domach i mieszkaniach zapewnienie zawieszenie czynszu i
innych opłat za mieszkanie, a także zapewnienie możliwości
ubiegania się o dodatek mieszkaniowy dla twórczyń i twórców
wynajmujących lokale na innych zasadach.
4. Uważamy za konieczne
przesunięcie zwolnionych środków przyznanych grantów z programów
MKiDN oraz IAM na bezpośrednie wsparcie twórczyń i twórców z
zachowaniem pierwszeństwa dla osób zaproszonych do realizacji
odwołanych projektów.
5. Utrzymanie budżetów
instytucji kultury i sztuki, zapewnienie im możliwości
funkcjonowania w takim stopniu, by nie ucierpieli zatrudnieni
pracownicy i pracownice oraz ułatwienie procedur przekazywania
środków zwolnionych z powodu zawieszenia programu na wsparcie
twórców i twórczyń oraz współpracujących z instytucjami
pracowników kultury, którzy nie posiadają stałego zatrudnienia.
Dotyczy to zarówno instytucji ministerialnych, jak i samorządowych.
Procedury udzielenia pomocy
powinny być proste i dające szansę na szybką finalizację
składanych aplikacji. Wystarczyłaby prosta, łatwa do późniejszej
weryfikacji deklaracja z wymieniem prezentacji publicznych za okres
dwóch ostatnich lat.
Pomoc
powinna dotyczyć całego sektora kultury ze szczególnym
uwzględnieniem twórców
i praktyków kultury pozostających bez stałego zatrudnienia,
których główna praca koncentruje się w dziedzinach: muzyka,
teatr, sztuki wizualne, literatura, taniec, sztuki performatywne i
interdyscyplinarne, itp. Praca ta obejmuje: artystki i artystów,
wykonawców, niezależnych kuratorów i kuratorki, choreografów,
kompozytorów, reżyserów, pisarzy, tłumaczy, redaktorów,
krytyków, pedagogów, edukatorów i mediatorów zewnętrznych w
dyscyplinach artystycznych.
Jedno jest pewne: COVID-19
nas zmieni, zmieni krajobraz gospodarczy, kryzys dotknie wszystkich.
Jedynym znanym nam dotąd elementem życia, dającym nadzieję na
lepszą przyszłość, jest społeczna solidarność. Musimy połączyć
siły, by w czasach epidemii, gdzie mnożą się przypadki zachorowań
i śmierci, nikt nie został sam, bez pomocy. Być może dzięki temu
świat, w którym przyjdzie nam żyć, będzie bardziej sprawiedliwy,
uwzględniający potrzeby i zdrowie milionów obywateli, a nie tylko
te, artykułowane przez korporacje i banki. Tylko solidarnie
przetrwamy ten kryzys!
30 Marca 2020